zapominajka

Nic nowego się nie wydarzyło...śniłam... Odsypiając kilka ostatnich nocy... Była już prawie jedenasta...duże lenistwo jak dla mnie... ale z powodu braku snu zaczełam już tracić siły... To taki wyzysk dnia do granic wytrzymałości... Śniło mi się coś na krój wojny - o świadomości światowej chyba II...i coś jakby obóz koncentracyjny...tyle że w powietrzu... w wielkim samolocie nikłej nowoczesności... Było też wiele osób - starsi męższczyźni kobiety dzieci... wszystko właściwie pełne kolorów i życia... Rozmawiam z ludźmi - jedni się śmieją inni wcale w nie gorszych humorach... Nagle przychodzi essmanka - wszyscy ustawiają się wokół półkolistej ściany - jak to w samolocie... wskazuje na pierwsze 5 osób - jestem jedną z nich ... Idziemy do pomieszczenia obok...wchodze ostatnia...widze jak wyciąga broń i strzela pozostalym prosto w głowe...przychodzi kolej na mnie...nie wiem czy wtedy już spałam czy nie... To było tak silne - troche strachu troche nijakośći...Wyraźne były tylko moje myśli - pomyślałam - przecież ja jeszcze nic w życiu nie zrobiłam - nie moge umrzeć... co teraz wydaje mi się śmieszne przemknęła mi przez myśl reinkarnacja ale i tak było mi żal.. co też było dziwne nie uciekałam - czekłam na strzał by coś poczuć...może błogość... Czekałam i czekałam - czułam tylko że powoli się budze...nie było ani bólu ani niczego... nie było ciemnośći ani światła - niczego... Nie dotrwałam do tego czegoś po - obudziłam się... Kiedyś tak bardzo chciałam nie czuć nic - nie mieć wspomnien - żadnych myśli ...zupełny wygas... choćby za cene utraty wszystkiego... A nicość też boli...

może nawet bardziej...

Dziś nie bede już mówić o śmierci...

opowiem o miłości...

Wprawdzie moja wiedza jest tu dużo - może za dużo okrojona ale jest... Swojego czasu żyłam chyba za mocno - za intensywnie by oglądać się na innych. Teraz mam tylko czas...on jest niezwruszony - pochłonął wszystko - dlatego domyślam się żę uczuć wiecznych i tak trwałych jak czas - nie ma... Bardzo chciałabym się mylić... Tak naprawde atat narkotykowy i moja wypaczona świadomość życia nie dała mi zauważyć żadnego przejawu emocjonalnej słabości... Nie licząc seksu co się czasem myli z miłością. Nie znam się i nie rozumiem... Ale kochałam - byłam kochana za mocno i za doskonale. Co jest piękne tak bardzo - jest też mało prawdziwe. Kiedyś bawiłam się ludzmi - czasem oni bawili się mną. Była w tym siła - brak miłości,..z takim obyciem się można wszystko... Wegetacja i nieśmiadomość - tylko wtedy się to sprawdza. Potem nie ma już nic... wszystko się kończy. Mówi się że miłość pokonuje śmierć a tak naprawde jest proporcjonalnie na odwrót... Jenostajnie - prostolinijnie... A wszystko przez wrodzone człowieczeństwo...poznając każdy najochydniejszy szczegół z życia człowieka - wiem żę całość - to reakcje chemiczne...tylko i wyłacznie... No ale wierzyć należy i w małpy i w grzeszną ewe... To spełnienie - jedyne w swoim rodzaju. Zwie się szczęsciem...

I znów coś się zmienia - tak to bywa w świecie zawartym między nogami internetu gdzie właściwie nic się nigdy nie wydarzyło.A szablon...to taki stan przyejściowy. Cieżko mi pisać o śmierci gdy radość wyrazu jest taka a nie inna... Zły czas się spowalnia...znów jest inaczej...wróce do tekstów ludzi których siła rzecz znam ...blog jako cześć rzeczywistości - daje mi ludzi ich oczami - moją interpretacja. Brakowało mi blogasiowych ludzików...literek jak kto woli.Uparcie wierze że takie słowa to tylko zlepek wyrazów.Za którymi nie można tęsknić przez które nie można ranić co dają obraz wszystkiego i niczego.Ludzie stąd - ludzie co są obok mnie - dla których jestem namacalna - wydaje się że różnica jest a jednak tak silnie się zaciera że widac ją tylko gdy się ktoś przypatrzy... 

 Jest zmiana ale coś co bolało mnie wtedy - boli i teraz - dziś może jeszcze bardziej bo zaczynam zapominać.Nie wiem czy zaczne ten rok - może sobie odpuszcze i zaczne w następnym... Fotograf który ostatnio serwował mi sesje stwierdził że powinnam korzystać z ciała póki je mam - może to mnie tak przytłacza.Wizja zupełnie realna zdobycia czegoś małym kosztem jest tak kusząca że ... wszystkie moje zdrowe odruchy dławią się gdzieś pośrodku... Gdy staje się jeszcze tak jak teraz - może nie zupełnie teraz ale w takim czasie - wszystko obojętne - dobiegam myślami do siebie i wiem że mam niczego.Mam barwną przeszłość i bezbarwną teraźniejszość.To jak żyć w lesie a potem być skanazym na dożywocie i w więzieniu czekać na śmierć - czasem tak bardzo chce mi się żyć...

Tak naprawde blog miał być moim konfesjonałem - nieco komicznie uplecionym ale zawsze... pożywką dla głowy są przecież tylko i wyłacznie banalne rzeczy... Pozostało jeszcze dużo z mojej przeszłości wydarzeń i spraw których się obawiam i wstydze ...może jeszcze kilka uda mi się wyjawić...z innymi będe się już dusić...tak bywa...

zrezygnowałam .. zawsze uważałam takie słowa za tandete - mam dość , nie mam już siły .. gdyby można powiedzieć wszystko - zrobiłabym to .. nie ma takiej rzeczy co by mnie tu zatrzymała .. wciaż rozpaczam - nie wiem co dało by mi szczęście - spełnienie.. po ostatnim wybiegu nawet psychiatra napisał - silne skłonności samobójcze - co to niby znaczy?!Problem tkwi w tym że każdy wie co mnie dręczy co wkłada mi niestworzone widziadła do głowy .. tone w morzu dobrych rad , przecież do cholery nie chce zrozumienia - chce żeby wszystko sie skończyło. Wszystko - nieskończoność i tak nie istnieje..wszystko się kończy. Nie moge cieszyć się - słuchać - układa się każdemu - będziesz sie śmiać ze swojej słabości - ...

Bardzo się boje...bo to jeszcze nie koniec...